Hindu üstünlükçüleri Hindistan’ı nasıl parçalıyor?

https://www.theguardian.com/world/2020/feb/20/hindu-supremacists-nationalism-tearing-india-apart-modi-bjp-rss-jnu-attacks

Yetmiş yıldır Hindistan, herkese eşitlik vaat eden anayasasıyla bir arada tutuluyor. Ancak Narendra Modi’nin BJP’si, ülkeyi bazı insanların diğerlerinden daha fazla Hintli sayıldığı bir ülkeye dönüştürüyor.

Samanth Subramanian

Perşembe 20 Şubat 2020

Şiddetin başlamasından kısa bir süre sonra, 5 Ocak’ta Aamir, güney Delhi’deki Jawaharlal Nehru Üniversitesi’ndeki yurt binasının önünde duruyordu. Doktora öğrencisi Aamir Müslüman ve kimliğinin yalnızca ilk adıyla belirtilmesini istedi. Bir sınıf arkadaşına kitabı iade etmek için geldiğinde 50-60 kişinin binaya yaklaştığını gördü. Metal çubuklar, kriket sopaları ve taşlar taşıyorlardı. Biri balyoz salladı. “Millete hainleri vurun!” sloganları atıyorlardı. Daha sonra Aamir, önceki yarım saati yolun aşağısındaki öğretmen ve öğrenci topluluğuna saldırarak geçirdiklerini öğrendi. Yüzleri maskeliydi ancak bazıları hâlâ son birkaç yılda giderek güçlenen Hindu milliyetçisi öğrenci grubunun üyeleri olarak tanınabiliyordu.

 

Akhil Bharatiya Vidya Parishad (ABVP) grubu, Rashtriya Swayamsevak Sangh’ın (RSS) gençlik kanadıdır. 94 yıl önce Mussolini’nin faşistlerine kafayı takmış adamlar tarafından kurulan RSS, Hindu üstünlüğünün, yani Hindutva’nın holding şirketidir. Rolü ve boyutu göz önüne alındığında, RSS’nin dünyanın herhangi bir yerinde bir analogunu bulmak zordur. Neredeyse her inançta muhafazakar teolojinin kaynağı hiyerarşik, merkezi olarak örgütlenmiş din adamlarıdır; teolojinin başka taraflarca başka bir yerde dini devlet idaresi projesine dönüştürüldüğü. Ancak Hinduizm’in bir ana kilisesi, tek bir papazı, emir verecek ya da yönetecek kimsesi yoktur. RSS kendisini hem teolojik anlamın hakemi hem de Hindu ulus devletinin mimarı olarak atadı. Bağlılık yemini eden ve yarı askeri tatbikatlara katılan en az 4 milyon gönüllü var.

RSS’yi tanımlamak için sıklıkla kullanılan kelime “paramiliter”dir. Yüzyıla yakın varlığı boyunca suikast planlamak, azınlıklara karşı isyanları kışkırtmak ve terör eylemleriyle suçlandı. (Mahatma Gandhi 1948’de RSS’li bir adam tarafından vurularak öldürüldü, ancak RSS o zamana kadar örgütten ayrıldığını iddia ediyor.) RSS tek başına seçim politikalarıyla ilgilenmiyor. Ancak ona bağlı gruplar arasında, son altı yıldır Hindistan’ı yöneten ve başbakan Narendra Modi yönetiminde Hindistan’ı otoriter, Hindu milliyetçi bir devlete dönüştüren Bharatiya Janata partisi (BJP) de var.

 

 

Aamir yaklaşan kalabalığı gördüğünde saat akşam 7 civarındaydı. Kışın ortasında, belki de Hindistan’ın en etkili devlet üniversitesi olan JNU’nun kampüsü sinir bozucu derecede karanlıktı. Güney Delhi’nin geri kalanından bir duvarla ayrılmış, 400 hektardan fazla ormanlık araziye yayılıyor. Yurtlar akasya ve hodan korularının içinde yer alır. Kapıdan herhangi bir yere ulaşmak için bisiklete binmek, çekçek kullanmak ya da uzun bir yürüyüş yapmak gerekiyor. Üniversitenin 8.000 öğrencisi, kendilerine uzak bir dünyayı işgal ediyor gibi görünüyor. Ancak 1969’daki kuruluşundan bu yana JNU, ulusal siyasetin küçük bir evreni olarak işlev gördü. Öğrencilerinin ve öğretim üyelerinin hiperaktif öğrenci politikalarında sergilenen ideolojileri geleneksel olarak liberal, solcu ve laik olmuştur. JNU, ​​akademisyenleri aracılığıyla sıklıkla hükümet politikasını şekillendirdi; mezunları medyaya, kar amacı gütmeyen büyük kuruluşlara, hukuka veya sol partilere yöneldi. Yıllar boyunca JNU, muhafazakar, etnik merkezci BJP’nin bugün yönettiği ülke hakkında öfke duyduğu şeylerin çoğunu temsil etti. Üniversite, BJP’nin bagajındaki bir taş gibi, partiyi her adımda aksatıyor.

Kalabalığı fark eden Aamir yurtlara koştu, merdivenlerden yukarı çıktı ve arkadaşının odasına girdi. Kapıyı kilitledikten sonra balkona saklandılar. Saldırganların camları kırdığını, odalara daldığını ve öğrencileri dövdüğünü duydular. Aamir telefonunu susturdu. “Beni yakalarlarsa kollarımı ve bacaklarımı kıracaklarından emindim” dedi. Kalabalık açık bir niyetle gelmişti ve BJP’yi eleştiren öğrenci ve öğretim üyelerini hedef alıyordu: Keşmirli bir Müslüman öğrenci, siyasi solla bağlantısı olan öğretmenler, ayrıcalıklı olmayan kastları savunan grupların üyeleri. JNU öğrenci birliği başkanı Aishe Ghosh’un başına derin bir yara geldi ve kolu kırıldı. Ancak ABVP müttefiklerinin odaları bağışlandı.

 

Daha sonra üniversitenin kendi ABVP kadrosunun diğer üniversitelerden öğrenciler ve belki de hiç öğrenci olmayan, sadece RSS gücü olan kişiler tarafından desteklendiği ortaya çıktı. Üniversitede önce öğrenci, sonra ekonomi profesörü olarak yirmi yıl geçiren Rohit Azad bana, öğrenci grupları arasındaki şiddet olaylarını kendi payına düşeni görmüş olmasına rağmen, “bu şey, dışarıdan saldırganları getirme eylemi” dedi. – bu benzeri görülmemiş bir şeydi”. Sanki Genç Cumhuriyetçiler, Berkeley’de ortalığı karıştırmak, siyahi ve İspanyol öğrencileri, Genç Demokratları ve Bernie Sanders’a destek veren herkesi dövmek için bazı aşırı sağcı haydutları kendilerine katılmaya davet etmiş gibiydi.

Saldırıların videoları gerçek zamanlı olarak sosyal medya üzerinden sızdırıldı. Polis çağrıldı ama şiddeti durdurmak için harekete geçmediler. Bunun yerine, bir grup polis JNU’nun kapısına yerleşerek kimsenin içeri girmesine izin vermedi. Siyasi aktivist Yogendra Yadav akşam 21.00’de kapıya geldi. Doksan dakika sonra saldırganlar hâlâ maskeli ve silahlı olarak ortaya çıktı. O zaman bile polis kimseyi gözaltına almadı. Bunun yerine sanki hiçbir şey olmamış gibi çekip gitmelerine izin verildi. Yadav’ın meslektaşı fotoğraf çektiğinde, bir grup adam Yadav’ın üzerine saldırdı, yere serildi ve yüzüne tekme atıldı. Polis hiçbir şey yapmadı. Daha sonra bir videodan Yadav, kendisine vuranlar arasında yerel bir ABVP yetkilisinin kimliğini tespit etti. ABVP yaptığı açıklamada saldırılardan “solcu serserileri” sorumlu tuttu ancak televizyon üyeleri kampüsteki maskeli, silahlı erkek ve kadınların ABVP’nin parçası olduğunu kabul etti. Yine de Delhi polisi herhangi bir suçlamada bulunmadı. Yadav, “Polis serserilere koruma sağladı, onları kampüste serbest bıraktı” dedi. Bir JNU profesörü daha da ileri giderek şunu iddia etti: “Polis suç ortağıdır.”

 

JNU’ya yönelik saldırı, yeni bir yasanın kışkırttığı ülke çapındaki protesto sezonunun ortasını işaret ediyordu. 11 Aralık 2019’da parlamento tarafından kabul edilen Vatandaşlık Değişikliği Yasası, Afganistan, Pakistan ve Bangladeş’ten Hindistan’a kaçan mültecilere vatandaşlığa geçişte hızlı bir yol sağlıyor. Her Güney Asya inancına mensup mülteciler bu haktan yararlanabilmektedir; yani İslam dışındaki her inanç. Bu, RSS’ye ve BJP’nin Hindistan’ın en büyük dini azınlığı olan Müslümanları şeytanlaştırmasına tam olarak uyan bir politikadır. Hindutva taraftarlarına göre ülkeye en iyi hizmet, ülkenin İslam’dan arındırılmasıdır. Bu eylem hem bu tutkunun güçlü bir sinyaliydi hem de bunu başarmaya yardımcı olacak kullanışlı bir araçtı.

Aralık ayından bu yana milyonlarca Hintli, ülkelerinin bu vizyonuna itiraz etmek için sokaklara çıktı. Hükümet, toplantıları yasaklayarak, mobil internet hizmetlerini kapatarak, insanları keyfi olarak gözaltına alarak veya daha kötüsüyle onlarla savaştı. Delhi’deki bir İslam üniversitesi olan Jamia Millia Islamia’da protestoların alevlenmesinin ardından polisler göz yaşartıcı gaz ve gerçek mermi kullandı, öğrencilere saldırdı ve kütüphaneyi yerle bir etti. Gösteriler Uttar Pradesh eyaletine yayılırken polis misilleme yoluyla Müslüman evlerine baskın düzenledi ve tahrip etti. Gözaltındakiler dövüldü; bir adam bütün gece boyunca polis karakolunda çığlıklar duyduğunu bildirdi. (Polis çeşitli açıklamalarda meşru müdafaa, şiddeti önleme veya komplonun kökünü kazıma amacıyla hareket ettiğini iddia etti.) En az 20 protestocu kurşun yaralarından öldü. Bu mitinglerde görünürdeki tek silah polisin elinde olmasına rağmen polis yetkilileri kalabalığa ateş açmayı reddetti.

 

Yine de protestolar Şubat ayına kadar devam etti. Delhi’nin güneydoğusundaki Shaheen Bagh mahallesinde dokuz hafta boyunca yüz binlerce insan süresiz oturma eylemine katılmak için toplandı. BJP tüm bu muhalefete karşı acımasız bir tavır takındı. Bir keresinde, Uttar Pradesh’in başbakanı olan Hindu din adamı Yogi Adityanath şunları söyledi: “Eğer kelimeleri anlamıyorlarsa, kurşunları anlayacaklar.” Modi’nin bakanlarından biri “Millete hainleri vurun!” Bir mitingde çağrı-cevap olarak – ABVP’nin JNU’da yükselttiği sloganın aynısı.

Hindistan, 72 yıldır özgür bir ülke olarak hiç bu kadar ciddi bir krizle karşılaşmamıştı. Zaten kurumları (mahkemeler, medyanın büyük bir kısmı, soruşturma kurumları, seçim komisyonu) Modi’nin politikalarına uyma konusunda baskı altında. Siyasi muhalefet solmuş ve zayıflamış durumda. Yakında daha fazlası da var: Hindutva fikri, tam anlamıyla, eninde sonunda anayasanın yıkılmasını ve liberal demokrasinin dokusunun çözülmesini içerecektir. Zorunlu olacak; Anayasal incelikler, insanların inançlarına göre derecelendirildiği ve değerlendirildiği bir ülke için BJP’nin planıyla uyumlu değil. Vatandaşlık yasasının yürürlüğe girmesinden bu yana Hindistan’ı saran heyecan (protestoların ateşi, polisin vahşeti, siyasetin gaddarlığı) yalnızca risklerin varoluşsal olarak ne kadar yüksek hale geldiğini yansıtıyor.

 

RSS ve BJP’nin son altı yıldaki başarısı kısmen kamusal söylemi ustalıkla zehirlemesine borçludur. Politikacılar, beyni yıkanmış medya kuruluşları ve sosyal medya trol birlikleri gün boyu yalan söylüyor, kutuplaştırıyor ve şeytanlaştırıyor. Stratejileri arasında, Hindistan’ın çıkarlarını gözeten bu tür insanlara neden güvenilmemesi gerektiğini tek bir etiketle anlatmak için rakipleri için istismar kategorileri icat etmek de var. “Presstitute”, liberal gazetecileri haberlerini para veya nüfuz uğruna satmakla suçlamak için uygulanan bir terimdir. RSS’nin Hint sekülerizminin azınlıkları yatıştırmanın çılgın bir versiyonu olduğu yönündeki görüşünden doğan “Sickular” da bir diğeri.

“JNU tipi” terimi, devrim özlemi çeken Maoistlerden Hindutva’dan nefret eden ılımlılara kadar her kesimden solcuları ifade ediyor. Geleneksel olarak JNU beşeri bilimler alanında uzmanlaştı, dolayısıyla “JNU tipleri” aynı zamanda yumuşak hümanizmleri nedeniyle – idam cezasına, ordunun insan hakları ihlallerine veya devletin Keşmir’deki baskılarına karşı oldukları için – küçümsenmeye başlandı. BJP’nin destekçileri, yıllarca hükümetin parasıyla çalışırken şikayet ediyor. JNU türlerini ana kategoriye koymak yeterli: “ulus karşıtı”.

 

JNU, ​​ilk yıllarında adını aldığı adamın (Hindistan’ın ilk başbakanı Jawaharlal Nehru) ve partisi Kongre’nin ideolojisini benimsedi. Bağımsızlığın üzerinden henüz yalnızca bir nesil geçmişti ve özgürlük mücadelesine öncülük eden Nehru ve Kongre muazzam bir ahlaki otorite uyguladı. JNU: The Making of a University kitabının yazarı Rakesh Batabyal, üniversitenin ahlak anlayışı ve müfredatının Nehru’nun değerleri üzerine inşa edildiğini söylüyor. Dünya görüşünde laik, ekonomisinde merkezin solunda ve politika düşüncesinde teknokratikti. Batabyal bana “Ülkenin her yerinden öğrenciler geldi” dedi. “Nehru’nun Hindistan için istediği üniversitede çoğulculuk vardı.”

Sonraki birkaç on yılda, öğrenci siyasetindeki güç odağı daha da sola, ulusal komünist partilerle ittifak kuran gruplara kaydı. Tüm bu -izmlere (laiklik, çoğulculuk, sosyalizm, komünizm) karşı çıkan ABVP, tıpkı ulusal politikadaki benzerleri gibi kenarda kaldı. Hindu sağı özgürlük mücadelesi sırasında dikkate değer hiçbir şey yapmamıştı; Aslında RSS, İngilizleri Hindistan’dan çıkmaya zorlayan kitle hareketlerinde yer almadı. Bağımsızlığın ardından neredeyse yarım yüzyıl boyunca RSS’nin desteklediği siyasi partiler siyasi çölde kaldı. JNU profesörü Azad bana, “1980’lerde bir ABVP etkinliğinde destekçiyseniz, yüzünüzü bir battaniyeyle kapattığınızı söylerlerdi” dedi. “Bu ne kadar utanç verici olduğu düşünülüyordu.”

 

Sonra bir cami yıkıldı ve Hindistan değişti. Yıllardır RSS, Ayodhya kasabasındaki 16. yüzyıldan kalma bir cami olan Babri Mescidi’nin Hindu tanrısı Ram’ın doğduğu yerde bulunduğunu iddia etmişti. RSS, bu bölgenin işgalci bir Müslüman kral tarafından inşa edilen bir cami değil, bir tapınak olduğunu belirtti. 1990’ın sonlarında bir BJP lideri, Hinduları caminin yerine bir tapınak yapılmasını talep etmeye teşvik etmek için, iki ay boyunca, arabaya benzetilmiş klimalı bir Toyota ile Hindistan’ın kalbini gezdi. (Toyota’nın kabininde oturan ve mitingin lojistikçisi olarak görev yapan kişi Narendra Modi’ydi.) Aralık 1992’de RSS ve BJP’den bir kalabalık camiyi yerle bir etti, izledi ama polis tarafından engellenmedi. Sonraki haftalarda Hindistan’ın her yerinde, özellikle de Mumbai’de dini isyanlar patlak verdi. İki bin kişi öldürüldü. BJP’nin Babri camisine olan tutkusu kanlı ve bölücüydü ama aynı zamanda onlara yeni bir siyasi sermaye de kazandırdı. 1996 yılında BJP ilk kez iktidara geldi.

JNU kampüsünde, buna paralel olarak, ABVP’nin şansı çiçek açtı: 1992’de öğrenci birliğinde ilk koltuğunu, 1996’da üç önemli sendika görevini ve 2000’de sendikanın başkanlığını kazandı. O önemli görevi kazanan Sandeep Mahapatra, JNU’ya 1997’de girdi; bana ABVP’nin destekçilerinin gurur duyduğu ve bağlılıklarını açıkça dile getirdiği bir dönemdi. Artık kimse yüzüne battaniye sarmıyordu. Mahapatra, ABVP’nin yükselişinin nedenlerinden birinin solcu fikirlerin yorgunluğu olduğunu söyledi. “Sovyetler Birliği dağılmıştı. Artık Delhi’de avukatlık yapan Mahapatra, “Orada bile sol mağlup olmuştu” dedi. “Öğrenciler milliyetçi düşünceye yer olduğunu düşünüyorlardı.”

 

90’lar sosyalizm ve komünizme dair hayal kırıklıklarının yaşandığı bir on yıldı, JNU için de durum aynıydı. Mahapatra’nın muhaliflerinin “her zaman soyut şeylerden, Mao’nun söylediklerinden ya da Marx’ın söylediklerinden bahsediyorlardı” dedi. ABVP ise BJP’nin Hint toplumunda kullandığı fay hatlarının aynısını kampüste kazdı. “Keşmir’den, Ram tapınağından, Hindu ulusundan bahsettik.” Bunların hepsi RSS istek listesindeki çok önemli maddelerdi: tartışmalı Keşmir bölgesinin tamamını ele geçirmek, bu süreçte Pakistan’ı yenmek; Ayodhya’daki tapınağı inşa etmek; Hindistan’da Hindulara öncelik vermek. Mahapatra, öğrenci partileri arasındaki tozlaşmaların ve kavgaların yaygın olduğunu söyledi. Bir defasında sahnede konuşurken rakiplerinin kendisine attığı taşlarla yaralandı.

21. yüzyılda Hindistan siyasetinin izleri ile JNU siyasetinin izleri bir miktar farklılaştı. Ülke genelinde eski komünist partiler gözden düştü. Solun kalesi olan Batı Bengal’de komünistler, 34 yıldır eyalet hükümetini elinde bulunduran eyalet hükümetini 2011 yılında oylamayla çıkardılar. Nehru’nun hanedanı tarafından bir aile dükkanı olarak yönetilen Kongre, kayıtsız ve yolsuzluğa dönüştü. 2014 parlamento seçimlerinde sadece 44 sandalye kazanabildi; bu tarihi bir düşük rakam. Slayt hızlı ve acımasızdı. Kampüsteki solcu öğrenci grupları parçalandı; kast temelli yeni hizipler ortaya çıktı. Ancak Mahapatra, hepsinin ABVP’ye karşı bir araya gelmeye karar verdiğini söyledi. Sayıları arttı ama seçim zaferleri durdu. Mahapatra’dan bu yana ABVP sendika başkanı olmadı, ancak grubun gücü ve otoritesi, Modi yönetimindeki Hinduların serbest bıraktığı yıkımı takip edecek şekilde genişledi.

 

Modi 2014 yılında başbakan olarak ilk dönemini kazandığında sonucu nasıl okuyacağını bilmek zordu. BJP’ye oy verenler alternatiflerden dolayı hayal kırıklığına mı uğradılar yoksa Modi’nin iddia ettiği ekonomik mucize yaratan kişi olduğuna mı inanıyorlardı? 2002’de Gujarat başbakanlığı sırasında Hindu fanatik çetelerinin ayaklanmalarda yüzlerce Müslümanı öldürmesine izin verdiği gerçeğini göz ardı etmeyi mi seçmişlerdi, yoksa bu açık Müslüman karşıtı gündemi aktif olarak mı onaylamışlardı?

Ancak Modi iktidara geldikten sonra birçok BJP seçmeni Hindutva’ya olan sempatilerini açıkça dile getirmeye başladı. Bu açıklamalar ani ve şok ediciydi; o kadar ki, bu seçmenlerin Modi’den çok önce saf bir Hindu ulusunu sessizce özleyip özlemediklerini merak ediyordunuz. İlişkiler, Trump’ın seçilmesi veya Brexit referandumundan sonra olduğu gibi koptu. Aileler WhatsApp gruplarında tartıştı, arkadaşlar ise kavga etti. Tarih alanında doktora öğrencisi Cheri Che, “2014’ten önce birbirleriyle arkadaş olan ABVP yanlısı bir öğrenci ile sol yanlısı bir öğrenci bulurdunuz” dedi. “2014’ten sonra bu giderek zorlaştı.”

 

JNU’da ABVP’nin etkisi arttı. Che, fakülte ve idari pozisyonların RSS veya ABVP bağlantısı olan kişilerle dolu olduğunu iddia etti. Bir noktada, hemen hemen her yurttaki “gardiyanların” – ya da amirlerin – devre dışı bırakıldığını ve yerlerine ABVP sempatizanlarının getirildiğini söyledi. Kampüs dışında Hindu milliyetçileri kendilerini o kadar güçlü hissettiler ki, kurbanlarının inek kaçakçılığı yaptığına veya sığır eti bulundurduğuna dair temelsiz şüphelerle Müslümanları ve alt kasttan Hinduları linç etmek için çeteler kurdular. (Hinduizm’de inek kutsal kabul edilir.) 2014’ten bu yana en az 44 kişi öldürüldü, 280 kişi yaralandı. Çeteler ceza almadan hareket etti, bazen sanki hiç yargılanmayacakmış gibi kendilerini filme aldılar ve haklı oldukları kanıtlandı. Uttar Pradesh’in bir kasabasında, sonunda ölecek kadar kötü dövülen Müslüman bir adam, yaralı olarak yerde sürüklendi. Fotoğrafta, kalabalık cesedi arkasından sürüklerken bir polis memurunun kalabalığın arasından yolunu açtığı görülüyor.

JNU kampüsündeki Müslüman öğrenciler kendilerini giderek daha fazla kaygılı hissediyorlardı. 2017’de Hindutva’nın katı görüşlülerinden Yogi Adityanath’ın başbakan seçildiği gün, Keşmirli Müslüman bir öğrenci kantine yürüyordu. Gece yarısına yakındı. İsminin açıklanmasını istemeyen öğrenci, “ABVP’nin sıkı bir destekçisi olan bir adam gördüm” dedi. “Beni görür görmez şöyle dedi: ‘Madem Yogi burada, Müslümanları kesip yiyeceğiz.’ Bunu açıkça söyledi. Etrafta duran bir sürü insan vardı. Daha önce böyle bir şey duymazdın.”

 

Şubat 2016’da, o zamanlar öğrenci birliğinin başkanı olan komünist Kanhaiya Kumar, terör suçundan hüküm giydiği şüpheli Keşmirli bir adamın asılmasına karşı kampüste düzenlenen protestonun bir parçasıydı. ABVP, BJP yanlısı kanallardan haber ekiplerini çağırdı. Sonraki birkaç gün içinde bu kanallar, Kumar ve diğerlerinin Hindistan’ın parçalanması çağrısında bulunan sloganlar attığını gösteren görüntüler yayınladı. İzleyiciler için videolar zaten şüphelendikleri şeyi doğruladı: JNU’nun bir ihanet serası olduğu. Birkaç hafta sonra videoların üzerinde oynandığı ortaya çıktı.

Ne olursa olsun, BJP liderleri JNU öğrencilerinden ve onları destekleyen herkesten “vatandaş karşıtı” ve hain olarak bahsetmeye devam etti. Delhi polisi Kumar’ı tutukladı ve asırlık fitne yasası kapsamında onu suçladı. Polis onu duruşma için adliyeye götürdüğünde düzinelerce avukattan ve slogan atan en az bir BJP milletvekilinden oluşan bir kalabalıkla karşılaştı. “Onu vur!” bağırdılar. Daha sonra adliyede polis hazır beklerken kalabalık Kumar’ı dövdü. Daha sonra bir haberde saldırganlardan birinin memnuniyetle şunu iddia ettiği belirtildi: “İşimiz bitti.”

 

Şubat 2016’daki protestonun ardından Keşmirli JNU öğrencisi, polisin Keşmir’in Srinagar kentindeki evini ziyaret ettiğini ve kendisi ve ailesiyle ilgili birçok ayrıntıyı aldığını öğrendi. Protestoya bile katılmadığını söyledi. Daha sonra JNU’da tanıdığı her Keşmirli öğrencinin anlatacak benzer bir hikayesi olduğunu keşfetti. Bu onu sarstı. “Bir grup olarak siyasetle ilgili şeylerden uzak durmaya karar verdik” dedi. “Burada savunmasız durumdayız.” Bir yıldan biraz daha uzun bir süre önce, bir sabah kampüs kütüphanesine giderken, Ayodhya’daki Ram tapınağı hakkında slogan atan insanlarla dolu büyük bir kamyon gördü. Kamyonun üzerindeki hoparlörlerden Hindutva şarkı kitabından müzik duyuldu. Kamyona eşlik edenlerin “bisikletli insanlar ve yaya insanlar olduğunu ve bunların öğrenci değil, yabancılar” olduğunu söyledi. “Düşündüm: ‘Adaletler içeri girdi.”

2016 yılında Modi hükümeti, JNU’nun başına M Jagadesh Kumar adında bir mühendislik profesörü atadı. Öğrenciler ve basın, Kumar’ı bir RSS sadıkçısı olarak tanımladı; bu, hükümetin üniversitelere ve kültür kurumlarına RSS tarafından atanan kişiler yerleştirmeye yönelik daha geniş kampanyasının bir parçasıydı. Kumar, RSS ile herhangi bir bağlantıyı reddetti.

 

Polis soruşturma raporuna göre, 5 Ocak akşamı kampüse yapılan saldırılar artarken Kumar, WhatsApp aracılığıyla polise mesaj attı. Ancak kalabalığın bastırılması için yardım istemek yerine polisin kapının dışına konuşlandırılmasını istedi. (Daha sonra bir muhabire, kampüs güvenliğinin “talihsiz” olarak nitelendirdiği saldırılarla mücadele etmesini istediğini söyledi.) Bir JNU yetkilisi ancak akşam 7.45’te polisin kampüse müdahale etmesini istedi, ancak o zamana kadar şiddet sona ermişti. Saldırganlar saatler geçmesine rağmen hala binadaydı ancak üniversite ve polis, sanki bir ziyaret için gelmişler ve şimdi eve giden son otobüse yetişmek için acele ediyormuş gibi onların gitmesine izin verdi.

 

ABVP saldırılarından önce bile JNU kaynıyordu. Öğrenci birliği haftalardır agresif bir şekilde ücret artışına karşı çıkıyor, kayıtları boykot ediyor ve derslerin ertelenmesini zorluyordu. Vatandaşlık yasasına karşı ülke çapında gösteriler başladığında, bu durum kampüsteki eylemlere de eklendi. Birçok öğrenciye göre JNU yönetimi, RSS ve BJP aynı makinenin parçalarıydı.

Yeni yasa, tek başına, kastlara ve dinlere titiz bir eşitlikle muamele etme kararlılığını içeren uzun bir belge olan Hindistan anayasasına meydan okuyor. 1946 ve 1949 yılları arasında yazılan bu kitap, ülke genelinde yaşayan parçalanmış topluluklardan oluşan dev bir modern devleti bir araya getirerek ulus oluşturma çabasıydı. Bunu gerçekleştirmek için verdiği başlıca vaatlerden biri, vatandaşlığın dinle hiçbir bağlantısının olmayacağıydı. Vatandaşlık yasasının Müslümanları dışlaması bu vaadi ihlal ediyor.

 

Ancak bu yasa, kimin Hindistan toprağına ait olup olmadığının yeniden tanımlanmasını amaçlayan diğer son hükümet tedbirleriyle birlikte okunduğunda son derece tehditkar hale geliyor. Bu önlemler Hintliler için bile kafa karıştırıcı olabilir. Birincisi, bazı işlevleri örtüşüyor gibi görünüyor. İkincisi, Hint yaşamında kaçınılmaz olan türde kısaltmalarla sürekli olarak anılıyorlar. Vatandaşlık Değişikliği Yasası CAA’dır; Ulusal Vatandaş Kaydı NRC’dir; Ulusal Nüfus Kaydı NPR’dir. Twitter’da #CAA-NPR-NRC meselesiyle ilgili hashtag’ler kalın bir alfabe çorbasına dönüşüyor.

 

Hükümet, beş yıl önce kuzeydoğudaki Assam eyaletinde vatandaşların kaydını oluşturmaya başladı. Assam’ın nehir kıyısındaki deltaları ve çeltik tarlaları Bangladeş ile geçirgen bir sınırın karşısında yer alıyor ve göçmenler onlarca yıldır her iki yönde de geçiş yapıyor. Çoğu Müslüman olan Bangladeşlilerin gelişi, 70’li ve 80’li yıllarda Assam’da hararetli bir siyasi mesele haline geldi. Göçmenler, uygun olmadıkları halde iş almak, arazi gasp etmek ve sosyal yardımlara kaydolmakla suçlandı.

Önceki hükümetler ve Hindistan’ın yüksek mahkemesi, göçmenleri yerel halktan ayırmak için vatandaş kayıtlarının gerekli olduğu konusunda hemfikirdi. Hindistan’da vatandaşlığın kanıtlanması her zaman kolay değildir; 1 milyardan fazla insanın yaşadığı bir ülkede, 100 milyondan az kişinin pasaportu varken, yolsuzluk yapan veya verimsiz memurlar tarafından yerel düzeyde verilen diğer belgeler güvenilmez olabilir. BJP için vatandaş kaydı fikri hem karlı bir seçim taktiği hem de dini bir takoz işlevi gördü. 2014’teki bir konuşmasında Modi, Assam’da bir dinleyici kitlesine, Hindu göçmenlere yer verilirken diğer “sızanların” Bangladeş’e geri gönderileceğini söyledi. Nisan 2019’da, şu anda Modi’nin içişleri bakanı olan Amit Shah, Bangladeşli göçmenlerin “yoksullara gitmesi gereken tahılı yediklerini” söyledi. Shah, bunların “termitler” olduğunu ekledi. BJP onları teker teker alıp “Bengal Körfezi’ne atacaktı”.

 

Kayıtlara girebilmek için insanların önce 1971’den önce Assam’da bir atalarının yaşadığını, sonra da bu atayla akraba olduklarını kanıtlamaları gerekiyordu. Seçmen kütüklerinin ve mülk tapularının düzensiz olduğu, adların tutarsız yazılışları ve düzensiz belgelerle dolu bir ülkede bu her zaman zor olacaktı. 2015 yılında vatandaşların kaydı başladığında Assam evraklarını almak için çabalıyordu. Vatansız kalma endişesi taşıyan yoksul aileler, paralarını avukatlara ve belgelere harcadı. Bazıları intihar etti. Temyizleri dinlemek için kurulan sözde yabancılar mahkemeleri, insanları kayıt dışı bırakmaya teşvik edildi; Ne kadar çok yabancı tespit ederseniz mahkemede kalma şansınız o kadar artar.

2019’da Vice News’in bu mahkemelerden beşinde yaptığı inceleme, 10 vakadan dokuzunun Müslümanlarla ilgili olduğunu ortaya çıkardı. Temyize başvuran Müslümanların %90’ı yasadışı göçmen ilan edildi; Hindular için bu rakam %40’tı. Hükümet tüm bu “yabancıları” toplayıp eyaletteki neredeyse bir düzine toplama kampına nakletmeyi planlıyor. (Bir tanesi zaten inşa ediliyor: Butan sınırından çok da uzak olmayan, 28.000 metrekarelik, 3.000 kişilik çift duvarlı bir kompleks. Merkezde altı gözetleme kulesi ve 100 metre yüksekliğinde bir ışık kulesi var.) BJP bundan çok memnun. Bu süreçte Pan-Hindistan vatandaş kayıtlarını derlemek ve sürecin dışlayıcı gücünü 1,3 milyarlık bir nüfusa yaymak istiyor.

 

Assam’ın sicili geçtiğimiz ağustos ayında kamuoyuna açıklandı ve kendilerinin kayıt dışı kaldığını gören 1,9 milyon kişi itirazda bulunmak için acele etmek zorunda kaldı. Dört ay sonra hükümet vatandaşlık yasasını kabul etti. “Kızılderililiği” belirlemeye yönelik bu büyük mekanizmada bir bileşen daha olacak: Hindistan’ın “olağan sakinlerine” ilişkin demografik verileri toplayan bir nüfus kaydı. Ancak nüfusun bu görünüşte pasif sayımı bile vatandaşlık için başka bir elemeye dönüşebilir. Nüfus kayıtları Eylül ayında güncellendikten sonra her mahallede sakinlerin listeleri yayınlanacak. O zaman çevredeki herkes (memurlar, komşular, kanun dışı kişiler, RSS muhbirleri) adınızın eklenmesine itiraz edebilir. Bu gibi durumlarda, sonsuza kadar gözaltına alınma veya Hindistan’dan atılma ihtimaliyle birlikte “şüpheli” bir vatandaş – “D seçmeni” – olarak işaretleneceksiniz. Bu paranoya karmaşasında herkes teorik olarak kendisini “şüpheli” olarak etiketlenmiş bulabilir: Müslümanlar, muhalifler, gazeteciler ve muhalif siyasi işçiler. BJP önceliklerini biliyor. BJP’nin yeni bir kitapçığı okuyuculara “Hiçbir Hindu, Sih, Jain, Budist, Hıristiyan veya Parsi”nin “D seçmeni listesinde adını bulamayacağı” garantisini veriyor. Müslümanlar yine yokluklarıyla dikkat çekiyor.

Oyunun sonu 180 milyon Müslümanı Hindistan’dan temizlemek değil. Pratik nedenlerden dolayı olamaz. Nereye gideceklerdi? Spekülatif olarak yasadışı Bangladeşli göçmen olarak tanımlananlar bile, Bangladeş onları kabul etmedikçe ülkelerine geri gönderilemez. BJP’nin hedeflediği şey, kurucularının her zaman istediği şeydir: Her şeyden önce Hindu olan bir ülke. 1940’larda hem Pakistan’ın kurucusu Muhammed Ali Cinnah hem de RSS’nin önde gelen ideologlarından Vinayak Savarkar iki ulus teorisinin savunucularıydı. Hindistan demokrasisi üzerine çalışan siyaset bilimci Niraja Jayal şöyle diyor: “Tek fark, Cinnah’ın bölünmemiş Hindistan topraklarının bir kısmı Müslümanlara olmak üzere ikiye bölünmesini istemesiydi. Savarkar ise Hindularla Müslümanların aynı topraklarda olmasını, ancak Müslümanların Hindulara tabi bir konumda yaşamasını istiyordu.” Jayal, bu eşitsiz vatandaşlığın RSS’nin doğru ve yerinde olduğunu düşündüğü ve hâlâ da düşündüğü şey olduğunu söyledi. “Böylece kademeli bir vatandaşlığa, hiyerarşilere sahip bir vatandaşlığa sahip oluyorsunuz. Soykırıma ihtiyacınız yok, etnik temizliğe ihtiyacınız yok. Bu, işi yeterince iyi yapıyor.”

 

Modi’nin birinci ve ikinci dönemleri artık tamamen farklı hissettirmeye başladı. 2014’ten sonra BJP bir dizi eyalet seçimini kazanarak başarısını pekiştirdi. Hükümet, Assam’da vatandaşlık kayıtlarına başladı, ancak diğer öne çıkan politikaları her Hintliyi aynı şekilde etkiledi: mal ve hizmetlere kaotik bir şekilde uygulanan yeni bir vergi; yolsuzluğu önlemeyi amaçlayan, ancak bunun yerine ekonomiyi eritmeyi amaçlayan yüksek değerli banknotların iptali; ve Orwellian biyometrik tanımlama şeması. Sağcı şiddetin en kötü eylemleri (sığır eti linçleri) BJP’nin yükselişinden cesaret alan ve çoğunlukla parti liderleri tarafından desteklenen kanun dışı kişiler tarafından gerçekleştirildi. (İki yıl önce, sekiz linç hükümlüsü kefaletle serbest bırakıldıktan sonra, Modi’nin bakanlarından biri onları evine davet etti ve üzerlerine çiçek çelenkleri örttü.) Ancak Modi’nin yeniden linç edilmesinden bu yana yaşanan olaylarda olduğu gibi linçler doğrudan hükümete atfedilemezdi. geçen yıl seçim yapıldı.

Ağustos 2019’da, ikinci dönemine üç ay kala hükümet, tartışmalı sınır eyaleti Jammu ve Keşmir’e uzun süredir özel özerklikler tanıyan bir anayasa hükmünü askıya aldı. Ayrıca eyalet ikiye bölündü ve yarılar federal kontrol altına alındı. Direnişi önlemek için, zaten yoğun şekilde askerileştirilmiş olan Keşmir vadisine birlikler akın etti ve eyalet çapındaki internet hizmetleri kapatıldı. Henüz düzgün bir şekilde restore edilmediler; Her geçen gün, dünyanın herhangi bir yerinde bir hükümet tarafından internetin en uzun süre kapatılması konusunda yeni bir rekor kırılıyor. Keşmir’in önde gelen muhalif politikacıları tutuklandı; o zamandan beri kendilerinden haber alınamadı. Acımasız bir gözaltı emrini haklı çıkaran hükümet, bu politikacılardan birinin “seçmenlerini çok sayıda oy kullanmaya ikna etme” yeteneği nedeniyle tutuklanmayı hak ettiğini savundu.

 

RSS Ayodhya’da da istediği çözümü elde etti. 1992’den bu yana, düzleştirilen caminin yerine ne yapılması gerektiği konusunda hukuki bir mücadele sürüyor. Kasım ayında, hükümetin ihtiyaçlarına giderek daha uyumlu görünen yüksek mahkeme, caminin yasa dışı bir şekilde yıkıldığına, ancak arazinin yine de bir tapınağa ev sahipliği yapması gerektiğine karar verdi. Sanki bir hırsız giyinip soyduğu eve taşınmaya davet edilmiş gibiydi. Vatandaşlık yasası Aralık ayında kabul edildi. Hükümet, altı ay içinde Hindistan’ı sersemleten bir hız ve küstahlıkla RSS istek listesindeki başlıca maddelerden bazılarını yerine getirdi.

Aralık ayından bu yana hükümet karşıtı protestoların şiddeti ve dayanıklılığı göz önüne alındığında, benzer hareketlenmelerin hükümetin önceki hamlelerinden hiçbirini karşılamaması şaşırtıcı görünüyor. 2019 seçimlerinden bu yana, birkaç ay boyunca çoğu Hintli, Hindutva’nın bu dört nala koşan başlangıcını üstü kapalı olarak destekliyormuş gibi görünüyordu. Halkı protestoya sevk eden şey neden vatandaşlık yasasıydı? Jayal, bunun kısmen “devenin sırtını kıran saman” olabileceğini, ancak aynı zamanda daha geniş, daha ilkel bir tür güvensizliğe de yol açtığını söyledi.

 

“Keşmir konusunda Hindistan’ın büyük bir kısmı zamanla buranın sorunlu bir bölge olduğuna ikna edildi; bu adil olmayan bir stereotip, ancak belki de bu durum insanların statü değişikliğine tepki vermesini zorlaştırdı” dedi. “Babri Mescidi, onlarca yıldır devam eden bir meselenin yorgunluğuydu.” Ancak vatandaşlık yasası “bir dizi hoş olmayan olasılık vaat ediyor”. Hükümetin Hindulara ve diğer gayrimüslimlere verdiği güvencelere rağmen, “herkese evrak aramaları gerektiğinin söylenmesinden endişe duyuyor, ancak tabii ki bu Müslümanlar için daha kötü” dedi. “Taciz ihtimali var. Yasadışı ilan edilme korkusu var. Bilinmeyenin korkusu var.”

 

Bu kişisel tehlike duygusu, ulusal tehlike duygusuyla eşleşiyor. Hindistan adaletsizliklere, hukuktaki hatalara, zenginlik ve kast haksızlıklarına, rüşvete, siyasetteki yaralara ve morluklara alışmış gibi görünebilir. Hâlâ direndiği şey, bedeni pençeleyerek onun kemiklerini, yani yapısını yeniden düzenlemeye yönelik her türlü girişimdir. Nehru, Ambedkar ve Hindistan anayasasının diğer çerçevecileri ülkeyi liberal, laik bir demokrasi olacak şekilde tasarladılar. Yakın zamana kadar bu fikirden vazgeçilmesi o kadar imkansız görünüyordu ki, açıkça laik olmayan politikacılar bile bu düşünceye sözde bağlılık göstermek zorunda hissediyorlardı kendilerini. Modi 2014’teki kampanyası sırasında “Laiklik bizim için bir inanç meselesidir” demişti. O zamana kadar bir RSS üyesi olarak 43 yıldır Hindu ulusu kavramına bağlıydı.

Hükümetler bu anayasal temelden ayrılma tehdidinde bulunduklarında, yaygın bir halk muhalefetiyle karşılaştılar. Başbakan Indira Gandhi’nin 1975’te yurttaşlık özgürlüklerini (ifade, toplanma ve yasal süreç) askıya almasının ardından, ilan edilen olağanüstü hali iptal edene kadar sonraki 18 ay boyunca protesto dalgalarını bastırmak zorunda kaldı. Vatandaşlık yasasına karşı son dönemdeki ajitasyonlar da benzer: Hindistan’ın temel tasarımına müdahale eden bir yasaya karşı gelmek.

 

Alt kıtanın Hindistan ve Pakistan olarak kanlı bir şekilde bölündüğü 1947’den bu yana ilk kez, tamamen dışlama – kimin Hintli olamayacağına karar vermek veya herhangi birinin nasıl Hintli olabileceğini kalibre etmek – etrafında bir politika inşa ediliyor. Kimliğe aşırı odaklanma elbette küresel bir modelin parçası, ancak Hindistan gibi yapısı zayıf olan bir ülkede özellikle tehlikelidir. Bu, 1947’de olduğu gibi hâlâ kast, cinsiyet, sınıf, din, dil ve etnik köken eksenlerinde çok boyutlu olarak planlanmış pek çok kimlikle dolu bir ülke ve bunu yürütmenin tek yolu bunu kabul etmektir. Herkes eşit olarak Hindistan’a aittir.

 

Dolayısıyla bu eşitlikçi ilke yalnızca bir ideal olmamıştır; Hindistan’ın hayatta kalması için gerekli olan bir anlaşmaydı. Bir hükümet, sanki Jenga bloklarıymış gibi önce bir kimliği, sonra diğerini çıkararak bazılarının diğerlerinden daha az Hintli sayılması gerektiğini savunmaya başladığında, yapı istikrarsızlaşıyor. Ya sendika dağılır ya da yalnızca demir yumruklu, otoriter bir rejim tarafından bir arada tutulur – Uttar Pradesh’te olduğu gibi polis aracılığıyla ya da JNU’da olduğu gibi polis koruması altındaki parti yardımcıları aracılığıyla şiddeti serbest bırakan türden. BJP’nin yarattığı tehlike, hem kendisini bu rejim olmaya hazırlaması hem de Hindistan’ı asla iyileşemeyeceği bir istikrarsızlığa sürüklemesidir.